Spaans leren in Sucre

Op kerstavond kwamen we aan in Sucre. Een Duits stel (Roma en Thorsten) die we eerder in Argentinie hadden ontmoet (slechts 30min. mee gesproken maar we hadden echt een klik), waren ook in Sucre om Spaans te studeren. Al die tijd hebben we contact onderhouden en in Sucre zouden we elkaar opnieuw ontmoeten. We boekten beiden hetzelfde hostel en we zagen elkaar ´s avonds in het Kultur Berlin hostel. Het hostel waar we die dag daarna naartoe verhuisden omdat dit een veel leuker hostel was. Joffrey, een Fransman die we in de bus hadden ontmoet, ging ook met ons mee. Het was meteen weer super gezellig.

In Sucre gingen we op zoek naar een school om Spaans te leren. Van tevoren hadden we met een paar scholen al mailcontact gehad. Roma en Thorsten waren erg enthousiast over hun school dus gingen we met hen mee voor informatie. Het was gelijk erg leuk met docent Tatiana en we hadden een goed gevoel bij de school; Fenix. Joffrey meldde zich ook aan bij de school. Diezelfde middag hadden we al onze eerste les! Zo, dat was even schakelen.. van Nederlands naar Spaans is al moeilijk genoeg maar van Nederlands naar Engels en dan weer naar Spaans was wel even wennen. Met veel motivatie startten we vanaf die dag met de Spaanse lessen, dagelijks 3 uur met z´n tweeen.

We brachtten in Sucre de kerst door en hoe gezellig het ook was met de mensen die we hadden ontmoet, we misten wel de kerst met de familie thuis. De stad Sucre is erg mooi, gelukkig niet zoals Uyuni. Sucre heeft mooie witte gebouwen en een mooi groot plein. Leuke restaurantjes, barretjes en een grote lokale markt met hele lekkere verse fruitshakes! Op straat zie je echter de armoede en het zware leven dat sommige mensen hier leiden, veel bedelaars, kinderen en ouderen. Op elke hoek van de straat zit wel iemand te bedelen. Het deed ons pijn om de armoede van zo dichtbij te zien en al helemaal met de kerst. Roma had veel cadeautjes gekocht om op straat uit te delen aan de kinderen. Ongelofelijk hoe blij je een kind/oma maakt met een lollie.

Ons hostel was leuk versierd in de kerstsfeer. Ja, ook hier vind je hier en daar een kerstboom of kersttak. Qua temperatuur is het wel erg vreemd, 22 graden met de kerst.. Maargoed in NL was het ook 15 graden? Ons eerste kerstmaal was in een vlees barbeque local restaurant. Niet echt een succes. We gaven een hele maaltijd weg aan een oude bedelende vrouw op straat, zij was er ontzettend blij mee en heel dankbaar! 2e kerstdag aten we maar pizza. Ook niet echt een kerstmaal. We skypeden met de familie thuis en kregen er een brok van in onze keel. Deze kerst was niet echt wat we ervan gedacht hadden. Onze groep was inmiddels uitgebreid met een Nederlands stel, Iris en Lex. ´s Avonds zijn we maar met zn allen de kroeg ingegaan om nog een beetje een kerstgevoel te krijgen. Dat was wel erg leuk en gezellig! De jongens probeerden HET Boliviaanse drankje: Fernet. Het was een van de smerigste drankjes ooit! En het was HappyHour dus kregen ze er ook nog allemaal 2 voor de prijs van 1, smullen maar!

De volgende dagen stonden allemaal in het teken van studeren. Het einige wat we elke dag deden was, eten, slapen naar school en studeren. Oeh wat waren we serieus! Haha. Het is maar goed dat oud en nieuw er nog tussen zat. Op school kregen we een avond Boliviaanse kookles en leerden de docenten ons de Boliviaanse rituelen voor Oud en Nieuw. We moesten de hele avond Spaans praten, dat was best lastig! Maar met de dag ging het al beter. Het was erg leuk en interessant om meer te weten te komen over de Boliviaanse cultuur en hen rituelen. Een van de rituelen was het eten van 12 druiven. Je pakt voor elke maand van het jaar een druif en doet een wens voor de maand in het nieuwe jaar. Als je bij elke druif een wens hebt gedaan, stop je daarna alle druiven tegelijk in je mond en eet ze op. (We hoorden later van 2 Spanjaarden dat ze dit daar ook doen). Wow 12 druiven in je mond, dat past bijna niet! Op straat zagen we veel tentjes en kraampjes waar rood en geel ondergoed werd verkocht. Onze docent vertelde over de ondergoed traditie. Met oud en nieuw draag je rood ondergoed als je in het nieuwe jaar liefde wenst en geel ondergoed voor meer geld in het nieuwe jaar. Voor meer geld in het nieuwe jaar is er ook nog een ander ritueel. Pak een stapel geld en spreek om 24uur naar de maan de hoeveelheid geld uit dat je wenst voor het nieuwe jaar. In de school mochten wij oefenen met een stapel nepdollars. Erg leuk! Ook renden we in een treintje door de school om onze reiswensen voor het komende jaar in vervulling te laten komen. Allemaal rituelen die Bolivianen uitvoeren met oud en nieuw. Super leuk om al die dingen te weten te komen. De dagen daarna zagen wij op straat en in veel winkeltjes allerlei spullen die verkocht werden voor de rituelen. Tessa ging met de meiden shoppen voor een leuke outfit voor oud en nieuw en kocht ook... rood ondergoed ;)

Een van de grootste nieuwjaarsfeesten in de stad werd gehouden in ons hostel! Op oudjaarsdag stroomde ons hostel vol met gasten en zagen we de voorbereidingen die werden getroffen voor het feest. Dat zag er veelbelovend uit! We hadden er super veel zin in en hadden eindelijk weekend van school. Geloof ons, een weekend voelde nu echt als vrij in onze vakantie!;P We hadden ons voorgenomen om hard te studeren maar daar kwam natuurlijk niets van terecht. We kochten een gigantische fles Bacardi (rum) voor nog geen €10,- en na de pizza begon de oudejaarsavond! Ondertussen wensten we iedereen in Nederland al een gelukkig nieuwjaar, dat is zooo raar!! 5 uur tijdsverschil! Iedereen in NL al dronken en wij begonnen net. Voor 24u liepen we met een grote groep naar het grote plein in Sucre waar alle mensen verzamelen. Vanuit het hostel hadden we leuke nieuwjaarshoedjes op en toeters waar je iedereen helemaal gek mee maakt. Op het plein werd niet afgeteld en er was nauwelijks vuurwerk maar opeens was het 24u en wat een feest hadden wij met elkaar! Iedereen wenstte elkaar natuurlijk een gelukkig nieuwjaar en was helemaal door het dolle heen! Na een tijdje op het plein gingen we terug naar ons hostel om de hele nacht te feesten. Naja hele nacht, die becardi hakte er aardig in dus dansen tot vroeg in de hebben wij niet gehaald haha. We hoorden van onze docent Tatiana dat de Bolivianen op 1 januari ook nog door feesten. Ah, dus dat verklaarde waarom alles op 2 januari nog steeds dicht was.

Voor ons begon onze nieuwe lesweek weer op de maandag. Vanuit onze school was er de mogelijkheid om als vrijwilliger een dag mee te helpen in een hospital voor ouderen. Wij twijfelde geen moment en zeiden gelijk ´Ja´. Op donderdag gingen we samen met nog een andere student en onze docent in de taxi naar het hospital. We deden een gift om medicijnen te kopen en creme voor de ouderen. Het was een aardig stuk rijden in de stad en we zagen nu ook een andere kant van Sucre. Huizen die niet af zijn, super slechte wegen en nog meer armoede. We liepen door de modder richting het hospital, de buitenkant zag er al niet uit. Een jongetje van 6 opende voor ons de poort. Je kwam binnen in een hal met allemaal stoelen. Enkele stoelen waren bezet door een paar ouderen. Ze waren erg blij om ons te zien. Vanuit de hal liep je naar de grote zaal waar allemaal stoelen en tafels op elkaar gestapeld stonden en in de hoek een klein groepje ouderen zat. Ze waren ontzettend blij om Tatiana en ons te zien, ze begonnen helemaal te stralen. Er is geen verpleging of personeel aanwezig in het hospital. Enkel een vrouw die voor ze kookt maar zich verschuild houdt in de keuken. Die mensen hebben helemaal niets, alleen een dak boven hun hoofd en eten. Er zijn medicijnen aanwezig maar er is geen dokter die hen ze geeft of verteld hoe ze de medicijnen moeten gebruiken. Heel soms is er een student in opleiding tot arts. Normaal gesproken komen alle arme ouderen vanuit de bergen en de stad helemaal lopend (en dat is heel ver!) naar het hospital voor eten en medicijnen. Vandaag slechts maar weinig omdat het erg had geregend, de wegen zijn door de modder onbegaanbaar en gevaarlijk voor de mensen en dus lukt het hen niet om te komen. Dat betekend dus een dag geen eten en medicijnen. Tatiana vertelde ons hen persoonlijke verhalen. Allemaal afschuwelijk zielige verhalen. 1 vrouw, nog niet zo oud, bleek de moeder van het jongetje van 6. Ze kon niet praten en op een dag, na lange tijd van mishandeling probeerden ze haar te vermoorden en heeft zij zich samen met haar zoontje bij het hospital gemeld. Huilend met haar zoon in haar armen stond ze op de deur te bonken van het hospital. Hartverscheurend verhaal, net als die van de andere mensen. Dit kleine groepje mensen 'woont' nu in het hospital. In de gang stond een oude en kapotte tandartsstoel die was geschonken aan het hospital. Deze moest verplaatst worden, en hoppa alle oude mannen stonden op en hielpen samen met Martijn de stoel naar een andere ruimte. Geen beklag, gezeur of gesteun, die mannen hielpen mee. In diezelfde ruimte stond een kast met allerlei medicijnen, chaotisch door elkaar. Onze geschonken spullen (verbandmateriaal) gingen erbij in maarja wanneer het ooit gebruikt gaat worden is de vraag.. wat we ook hadden gekocht waren kleine potjes creme, soort tijgerbalsem. En hiervoor waren onze handen nodig. We zette de mensen op een rijtje en smeerden/ masseerden hun benen, nek en rug in met de creme. Ongelofelijk hoe blij ze daarmee waren! De mensen in Bolivia werken tot hun dood, werken om te overleven. Je ziet oude mensen van 80 op straat lopen met hele zware spullen op hun rug, sommigen doen niets anders dan de hele dag lopen. Zo'n massage doet wonderen voor ze! Tatiana vertelden dat de meeste oude mensen die je ziet bedelen op straat ook naar het hospital komen. De oude mensen(70-100jr) willen graag werken maar er is geen bedrijf of iets wie hen aanneemt. En daardoor belandden ze op straat maar zelf vinden ze dat vreselijk omdat ze gewoon willen werken. Ze hebben er niet voor gekozen om te bedelen, ze kunnen niet anders. Het gaat hier dus echt over leven en dood. Soms wordt er iemand in een restaurant aangenomen om aardappels te schillen maar dat is het dan ook. Na al die verhalen en de mensen ontmoet te hebben, wilden we dat we nog meer voor ze konden doen. Evenals alle bedelende mensen op straat maar het is zo lastig, je kan niet iedereen helpen. Wij vonden het in ieder geval erg fijn dat we iets hebben kunnen doen voor de local people en dat we ze de aandacht hebben kunnen geven die elk mens verdiend! Ze spulden van de pannekoeken die de school had gebakken en als toetje gaven we ze grote zuurstoklollies. Ohh wat waren ze daar blij mee!! Uiteraard mochten ze het potje creme na de massage voor hun zelf bewaren.

In de taxi op de terugweg en tijdens de lunch waren we stilletjes aanwezig. Het hospital, de mensen en vooral hun verhalen hadden veel indruk op ons gemaakt. Met Tatiana praatte we er nog veel over na, sowieso over Bolivia en de bevolking. Tatiana heeft ons gedurende alle lessen veel meegeven over de cultuur en het leven hier. We zijn daardoor wel op een andere manier naar het land gaan kijken. Voor ons als toerist zie je niet ECHT hoe het er hier aan toegaat, soms een beetje maar alle verhalen van onze docent hebben onze ogen doen openen en laten zien hoe het er hier in Bolivia, een ontwikkelingsland, aan toe gaat.

Gedurende de week viel onze groep een beetje uit elkaar. Iedereen ging weer z'n eigen richting op en lex,iris en joffrey verlaatten het hostel. We hebben allen een beetje dezelfde route dus hopen elkaar later in de reis weer tegen te komen. En ondertussen houden we natuurlijk contact voor tips en wie waar is! Het hostel werden we een beetje zat en zelfs het beste ontbijt ever (lopend buffet voor ontbijt met alles wat je je wensen kan!) Naja, vooral de continue diarree/ziek zijn waren we zat, omstebeurt werd er elke keer iemand ziek of had klachten.. Bizar! Als je nergens last van hebt in Bolivia, is het een wonder:p Vrijdag hadden we onze laatste les Spaans wat erg leuk was. Tatiana gaf ons nog de laatste grammatica mee en onze grammaticabijbel was compleet (voor elke vorm in de grammatica kregen we een blad met uitleg die ze allemaal aan elkaar plakte). We namen afscheid van haar, de school, checkte uit bij het hostel en hadden met Roma en Thorsten ons laatste diner in Sucre. Daarna zou onze nachtbus naar La Paz vertrekken waarvoor we bustickets hadden gekocht. Maar we zijn in Bolivia.. dus alles loopt nooit volgens plan..

Nadat we van alles en iedereen afscheid hadden genomen (ja, afscheid, zo voelde het wel een beetje, ruim 2 weken in Sucre 'gewoond':p) namen we de taxi naar het busstation. Eenmaal bij het locket van de buscompany bleek dat er geen bus reed. 'Que, no autobus?!' Die vrouw zei dat er geen bus reed naar La Paz i.v.m. Dakar race. 'Maar wij hebben een ticket!' 'No es possible'. We snapten er helemaal niets van. Hoe kun je ons een busticket verkopen terwijl er helemaal geen bus rijdt! Maar oke, dat kan dus wel in Bolivia. De eerst volgende bus zou heel misschien zondag gaan en anders maandag of dinsdag. Pff, wij hadden net van alles afscheid genomen en waren er helemaal klaar voor om verder te reizen, zitten we weer vast in Sucre. Geen enkele andere buscompany of auto kon naar La Paz. Toen gingen we maar weer terug naar ons hostel en verrasten we Roma en Thorsten. Wat moet je anders.. Dan maar weer een feestje maken vanavond! Dat was een lange nacht kunnen we jullie vertellen, haha.

Zondagochtend moesten we direct bellen naar de buscompany om te vragen of er die dag een bus zou gaan (ze had gezegd dat we met ons ticket een andere dag konden gaan). Ja er gaat een bus om 11:00uur. Prima, gelijk twee plaatsen gereserveerd voor ons! Tweemaal telefonisch contact gehad met haar. Die ochtend namen we weer van iedereen afscheid om opnieuw een poging te wagen naar La Paz. Komen we bij het locket, zegt die vrouw dat de bus vol is. WAT?!!! Maar wij hebben vanmorgen (2uur geleden!) gebeld en twee plekken gereserveerd! 'Si, pero no es possible'. Ohh wij waren echt zoooo boos! We wilden echt niet wéér terug! Na dikke discussies, in het Spaans jaja, deed de buschauffeur ons een aanbod. We mochten wel in zijn slaapcabine liggen zodat we mee konden. Na één blik waren we het er snel over eens, prima we gaan mee! Haha zoiets zou je je in NL niet voor kunnen stellen. Oke, we hadden meer betaald voor een luxe stoel maargoed we waren al lang blij dat we mee konden en ergens was dit natuurlijk wel een V.I.P. plek bij de chauffeur. Gedurende de rit werden er nog meer mensen opgepikt die in de gangpaden gingen zitten en liggen. Tja, die chauffeur wil ook iets extra's verdienen. Zo gaat dat hier. Midden in de nacht arriveerden we dan eindelijk in La Paz waar ons verhaal verder wordt vervolgd :)