La Paz en overwinningen!

Zoals gezegd kwamen we in de nacht aan in La Paz en gingen we snel op zoek naar een taxi die ons naar het hostel kon brengen waar we heen wilden. Echter eenmaal daar aangekomen bleek deze helemaal vol te zitten. Onze Franse vriend Joffrey was ook in La Paz en vertelde dat ze bij hem nog wel plek hadden, hup weer een taxi in en richting betreffende hostel. 
De volgende dag gingen we samen met Joffrey La Paz verkennen, maar allereerst gingen we kijken wat we aan tours wilden gaan doen in de omgeving. We hadden bedacht om in ieder geval de ´deathroad tour´te gaan doen en mogelijk het beklimmen van de huayna potosi. Die laatste was een tip van een Engels stel die we in Argentinie hadden ontmoet en dit letterlijk en figuurlijk het hoogte punt van hun 14maanden durende reis noemde. Na het bezoeken van een aantal agency´s waren we het erover eens dat we sowieso beiden wilden gaan doen. Na enige onderhandelingen over een goede prijs boekten we beiden tours. Voor de volgende dag de Deathroad en de 3 dagen erna de Huayna Potosi. 
Maar eerst La Paz verkennen. Samen met Joffrey gingen we op pad richting de teleferico. Een soort kabelbaan die van het centrum richting het hoogste deel van de stad gaat. La paz ligt op 3658 meter, echter is de stad tussen de Bergen gebouwd en verschilt het per deel van de stad hoe hoog je zit. Het gebied ´el alto´ ligt bijvoorbeeld op 4150 meter hoogte. En dit is waar we naartoe gingen met teleferico. Vanuit het bakje hadden we enorm mooi uitzicht over de hele stad. 
Eenmaal boven gingen we op zoek naar een uitzicht punt om een mooie foto van de stad te maken. Wat opviel was dat dit deel van de stad er een stuk minder mooi uitzag. We liepen een rondje en namen na wat foto´s weer de kabelbaan naar beneden. Rond ons hostel waren veel leuke winkel met mooie gebreide truien, tasjes, jasjes, beeldjes etc in alle kleuren die er maar zijn. Tessa´s shopneiging werd aardig op de proef gesteld! 
Diezelfde avond aten we samen met Joffrey bij een pizzeria, deze hebben ze namelijk in overvloed en de pizza´s zijn van goede kwaliteit!! Al komt het Tessa een beetje haar neus uit.

De volgende dag vroeg werden we opgepikt voor de deathroad. Om 7.15 ook al hadden ze 8.00 gezegd, maar we zijn tenslotte in Bolvia. Met het mini busje reden we samen met 4 andere touristen de stad uit naar het startpunt: 4900 meter! Hier aangekomen kregen we uitleg, onze mountainbike kleding (een jaren 90 trainingspak), bescherming en ten slotte ontbijt. 
Er waren 2 guides, waarvan 1 voorop reed en de andere achterop om te zien dat alles goed ging. Wij mochten geen foto's of filmpjes maken want dat was te gevaarlijk. Er waren regelmatig toeristen die onderuit gingen door het maken van foto's. Onze gide maakte alle foto's en filmpjes. We waren er klaar voor! De spanning steeg en daar gingen we! Het eerste deel was geasfalteerd en hier reed ook nog verkeer. Dus strak langs de rechterkant keihard naar beneden sjeesen met +- 60km/uur. De afgrond vlak naast ons en gaan met die banaan. Hoge snelheden werden bereikt en natuurlijk wilden we vooraan rijden. Whoeehoee!! Dat was zooooo vet!!! 
Het eerste deel bestond uit 20 km alleen maar naar beneden met tussen door een pause. Stijf van de adrenaline stopten we hierna en laden alles weer op het busje om een stuk te rijden tot het 2de deel van de deathroad. Dit was het befaamde deel, wat officieel is uitgeroepen tot de gevaarlijkste weg ter wereld. En niet ten onrechte, op deze weg stierfen jaarlijks 200-300 mensen. Bussen die de afgrond in rijden, auto's. Langs de weg staan ook overal kruizen voor alle mensen die er zijn overleden.  In 2006 is er een nieuwe weg aangelegd waardoor dit deel voornamelijk nog wordt gebruikt als toeristische atractie. Echter niet zonder gevaar, want er gaan jaarlijks fietsers dood die de afgrond in rijden. Maar goed je leeft maar 1 keer en zonder een beetje gevaar kan een mens niet. Dus we gingen de uitdaging aan!! En we kunnen zeggen het is echt geweldig was!! Met enorme snelheid over zand en steenwegen de berg afracen onder watervallen door, door rivieren met een gapende afgrond naast je om vervolgens met een stenen kont beneden aan te komen!
Een grote adrenaline kick! We hadden geluk met het weer, want de zon scheen i.t.t. gisteren toen het sneeuwde. Onderweg hadden we lunch en konden we even bijkomen. De hele groep kwam heelhuids beneden en mag zich officieel ´deathroad survivor´ noemen!!
Hierna wachtte een prima lunch en een zwembad om te relaxen. Waarna de grootste verassing van de dag kwam. Tessa´s haar was groen geworden van de chloor in het zwembad. Met tessa met haar nieuwe skaterlook gingen we terug met de bus naar La Paz waar we de foto´s op USB kregen en we vermoeid wat eten en de dekens opzochten. Al met al een topdag!

De volgende dag begon onze volgende uitdaging, met nog enig zware benen van de dag ervoor gingen we per auto op weg naar basecamp van Huayna Potosi. Een berg met een hoogte van 6088 meter die onderdeel is van het Cordilla Real-berggebied die we in 3 dagen gaan proberen te beklimmen. Ja proberen, want het is een zware klim over sneeuw en ijs, met daarbij nog de hoogte met bijkomende problemen.
Het basecamp lag op 4600 meter, hier aangekomen konden we onze spullen in de kamer leggen en kregen we een lunch. Vervolgens kleden we ons om in warme kleding met alle bergklim uitrusting erbij: een pickhouwel, ijzers voor onder de schoenen, helm, touw etc.  Hierna liepen we ongeveer 1,5 uur naar een gletsjer om hier te gaan oefenen met onze guide Santos. Hij legde allemaal technieken uit hoe je naar boven kon lopen en naar beneden en vervolgens mochten we het zelf oefenen. Tessa moest haar hoogtevrees even overwinnen, maar beiden gingen we als de brandweer. We hebben ook nog geoefend op een horizontaal stuk wat erg vet was om te doen. We merkten hier al dat de hoogte ons parte speelde. Snel buiten adem en met momenten moesten we pauze nemen. Hierna liepen we in ongeveer een uur terug. Eenmaal terug begon Martijn zich niet goed te voelen, hij had erg last van hoogteziekte met als gevolg dat hij zich erg beroerd voelde: misselijk, niet kunnen eten, overgeven, diarree, niet kunnen slapen etc. De kans was aanwezig dat hij de volgende dag niet verder kon. Na een zware nacht bleek het weinig beter. De guide maakte een soort thee met een plant uit de omgeving voor de misselijkheid en een lichte beker met soep. Hierna op hoop van zegen toch maar op weg gegaan. Martijn kennende, geeft ie natuurlijk niet zomaar op. Met zn 3-en begonnen we aan de eerste klim naar highcamp. Het pad voerde over rotsen, zandpaden en er zaten stevige klimstukken in. Beiden kauwend op coca bladeren gingen we naar boven. De cocaplant, jaja die van de cocaine, helpt tegen de symptomen van hoogteziekte, maar is erg smerig. Na ongeveer 3,5 uur lopen kwamen we aan in highcamp op 5130 meter hoogte. Hier konden we rusten, kregen we avondeten en konden we een aantal uur slapen om rond 24.00 de laatste klim te gaan maken.
Echter kreeg Martijn weer behoorlijk last van hoogteziekte. Eten was geen optie en de guide kwam bespreken of de laatste klim wel haalbaar was, hij gaf aan dat Martijn het niet zou halen. 
We zaten in het huisje met nog een aantal andere mensen, waaronder een Zwitsers Koppel en die hadden antimisselijkheids tabletten. Martijn nam deze en dit hielp goed. Na 3-4 uurtjes slaap kon hij een broodje eten en voelde hij zich een stuk beter. Stoned van alle hoogteziektetabletten, misselijkheidstabletten en cocabladeren gingen we het proberen. Tessa had ook lichte hoofdpijn, maar zoals gezegd de bladeren hielpen goed. 

Om 24.00 vertrokken we in het donker en met zaklamp op richting de top! In een traag tempo, met ijzers onder onze voeten liepen we over ijs en sneeuw naar boven. Tussen ijsgleuven door met een niet te ziene bodem, klimmen met de houwel maakten we gestaag meters. Onderweg kwamen we mensen tegen die het niet redden en terug gingen. Het meisje van het Zwitserse koppel zagen we overgevend in de sneeuw en moest terug. Nee dit was geen makkelijke bergwandeling. Op ongeveer 5750 meter was de top zichtbaar en doemde er voor ons een enorme ijswand op die we moesten beklimmen. Tijdens het lopen/klimmen ging ons hart zo erg tekeer dat je dacht dat hij ging exploderen en adem halen ging moeilijk. De laatste klim was enorm zwaar en om de 10 meter hielden we pauze om bij de komen. Maar uiteindelijk waren we daar!!! Het dak van de wereld op 6088 meter!! Om 5.15 kwamen we aan, als eerste! En vlak na ons kwam Peter een Nederlandse jongen waarvan zijn vriend het laatste deel niet kon maken. Felicitaties over en weer! Het laatste stuk was een bergrichel van hoogstens een halve meter breed met aan beide kanten een diepe afgrond! En daar zaten we dan. Trots, vermoeid maar voldaan!! Het enige wat jammer was, is dat het bewolkt was en we geen mooie heldere foto konden maken. Maar dat doet niets af aan onze prestatie. Na enige tijd hier zitten, was het tijd om weer naar beneden te gaan. Het was namelijk -20 en we vroren uit onze sokken. 
Dan denk je ah de terugweg dat doe je even, nou niet dus. Wat een hel (wel een koude hel want het sneeuwde behoorlijk) was het, we hadden alle energie verspilt voor de tocht naar boven dat nu elke stap er 1 te veel was. We wilde het liefst ons laten vallen en gaan slapen. Na een slopende 2,5uur kwamen we aan in highcamp. Alle mensen die het hadden gehaald, zagen we 1 voor 1 heeeelemaal kapot terug komen. Iedereen zei "Eens en nooit weer!! Wat was het zwaar!!" 
Na 2 uur rusten, eten begon het laatste deel naar basecamp. 
Eenmaal aangekomen kregen we een soep en gingen we met de auto terug naar La Paz. Om 13.00 kwamen we helemaal gesloopt aan in La Paz. We leverden de spullen in en kregen een mooie oorkonde van onze prestatie. Daarna gauw naar bed. We hebben nog ontzettend nagenoten. 

De volgende dag zouden we vertrekken richting het Titicaca meer, naar de plaats Copacabana. Met veel moeite liepen we met zware benen naar het busstation voor een ticket. Onderweg aten we nog een heerlijke Tucumana; een gefrituurde deegbol met groente en ei. We kochten er in de middag ook een paar voor in de bus. De bus vertrok om 14:00u. We waren benieuwd hoe deze busreis zou gaan lopen, tot nu toe was er altijd wel wat met die busreizen hier in Bolivia. We zagen al dat er wat mis ging bij een paar Chinezen in onze bus. Nadat de buschauffeur boos op ons werd omdat we in de bus aten, vertrokken we zowaar optijd. Al snel werd duidelijk dat de buschauffeur niet helemaal goed snik was. Het toilet in de bus zat opslot en een toerist vroeg de chauffeur hem te open maar dat wilde de chauffeur niet doen (er zaten veel boliviaanse en argentijnse toeristen in de bus). Er gingen al behoorlijk wat woorden heen en weer. Wij zaten voorin de bus dus kregen alles mee. Anderen begonnen zich er ook mee te bemoeien. Tessa keek voor zich op de weg en zag een vrachtwagen pal op de weg staan, overdwars! En de buschauffeur begon harder te rijden en te tutteren maar we reden echt keihard op die vrachtwagen af!! De buschauffeur nam geen enkel gas terug en Tessa en anderen in de bus begonnen te schreeuwen naar de chauffeur met ons hart in de keel! Wat een gestoord gek!!! De vrachtwagen draaide de andere weg op en net op het nippertje kon de bus nog uitwijken. Nadien was de hele bus in rep en roer. Een aantal mensen werden heel erg boos op de chauffeur en begonnen te schreeuwen en te bellen met de buscompany over onze loco loco chauffeur. Bij een tolweg wilden ze perse praten met de politie en vroegen de deur van de bus te openen maar de buschauffeur reed gewoon door! Later stopte hij op een plek om de wc deur te openen en na alle boosheid van iedereen is hij wel rustiger gaan rijden maar veilig voelde niemand zich in de bus. We waren blij dat we er even uit konden toen we een meer moesten oversteken. De bus ging op een soort vlot en werd op die manier naar de andere kant van het meer gevaren. Alle passagiers gingen in aparte bootjes. Het laatste stuk rijden naar Lake Titicaca, naar Copacaba city was een hele mooie route ookal zaten we met zweethandjes in de bus. Een stuk Bolivia zoals we haar nog niet eerder hadden gezien. Mooi groen heuvel/berg landschap. Opgelucht kwamen we veilig aan in Copacabana waar onze zoektocht naar een hostel begon. Al snel beseften we dat het vakantie was voor de Argentijnen en Bolivianen. Het ene naar het andere hostel zat vol en nergens was er een habitacion (kamer) meer vrij. 
Na een tijd rondvragen vonden we uiteindelijk een hostel buiten het centrum, er was nog een kamertje vrij, zonder ramen en klein maarja we moesten ergens slapen toch. Wel fijn dat het maar 30 bolivianos kostten (4€). 
Aan het strand waren allemaal eettentjes waar je de lokale specialiteit: Trout vis kon eten. Die probeerden we uiteraard uit en was suuuper lekker! De vis is vers gevangen uit het meer en voor een hele maaltijd met vis betaal je nog geen 4 euro, smullen maar! 
Na een koude douche in het hostel, jaja bijna alle douches zijn koud hier ookal zegt elk hostel dat ze warm water hebben, gingen we met een bootje naar Isla del Sol, een eiland van 70km lang in het Titicaca meer. De 2,5uur durende boottocht ging heeeeel erg traag! Het heuvelige eiland ligt op ong. 4100meter. Dat merkten we gelijk weer toen we helemaal naar boven moesten lopen voor ons hostel. Eenmaal boven wel een prachtig uitzicht!! En in de verte zagen we hem hoor, de Huayna Potosi! We blijven nog nagenieten! en ook herstellen.. die verzuring in de spieren is er snel ookal doen we weinig. Het plan was om over het eiland te wandelen van Noord naar Zuid maar eenmaal daar hadden we daar totaal geen zin meer in dus chillden we lekker op het terras met super mooi uitzicht! En ook eindelijk weer een beetje van de zon. De laatste tijd hebben we niet echt mooi weer gehad. Lange broeken en truien weer en regelmatig regen helaas. 
Nu dus extra genoten op het eiland. 'S Avonds gingen we uit eten in een heel speciaal restaurantje. We hadden dit als tip gekregen van meerdere reizigers dus zeker een bezoekje waard dachten we. En dat was het zeker! Het restaurantje zat verstopt in het bos, een zoektocht in het donker met zaklamp. Er is geen electriciteit dus je eet bij kaarslicht, romatisch! Maar dit betekent ook dat alle gerechten in het donker en zonder electriciteit gemaakt worden. En het eten was super lekker! De eigenaar is een geweldige kerel die zijn gasten helemaal geweldig vindt en met iedereen een praatje maakt (ookal zijn er niet meer dan 8-10pers.). Hij speldde ons vol trots een Boliviaanse vlag op. Dat was een leuke avond! We sliepen op het eiland in een kamer met super mooi uitzicht. We relaxden nog wat op het eiland en namen nadien de boot terug naar Copacabana. We ontmoetten Suzanne uit NL en samen met haar reizen we nu door naar Peru. Eerste bestemming: Arequipa, ten Zuid-Westen van Peru. We sluiten Bolivia hier af. Een land waarvan we niet heel fan waren in het begin maar we nu achteraf met heel veel plezier op terug kijken. We hebben hier veel gezien, geleerd, geweldige dingen gedaan en super leuke mensen ontmoet! Precies 30 dagen zijn we er geweest, we moesten onze stempel al bijna laten verlengen bij een immigratie kantoor. Net optijd door dus. Weer een nieuw land, altijd weer spannend! We kijken er naar uit: Peru here we come!