Zoutvlakte van Uyuni (Salar de Uyuni)

Ons welkom in Bolivia was niet helemaal wat we ervan verwacht hadden. Aan het einde van de busreis van San Pedro (Chili) naar Uyuni (Bolivia) stopten we in de middle of nowhere, offroad. Het was 7:00 uur in de ochtend dus wij schrokken net wakker. Iedereen liep de bus uit en wij begrepen niet waarom. Een jongen zei dat we 17km buiten Uyuni stonden en niet verder konden met de bus vanwege een blokkade. Hij zei dat we moesten lopen naar de stad. We dachten dat hij een grapje maakten dus lachten hem zo´n beetje uit maar na een paar minuten beseften we dat het geen grap was en dat we echt moesten gaan lopen.. We waren nogal in shock en begrepen er niets van. 17 kilometer lopen met een grote volle backpack in de volle zon is ellende.. Dat weten we maar al te goed.

Eenmaal op de weg waren er een aantal auto’s die mensen meenamen. Een paar andere toeristen regelen een auto maar wij pastten daar natuurlijk niet meer bij in. We hebben deze reis al vaker gemerkt dat In dit soort situaties het ieder voor zich is en dat je zelf je eigen `haggie` moet redden. Enigzins hopeloos zochten we naar een auto die ons mee wilde nemen naar Uyuni. Een volle 4x4 truck wilde al wegrijden toen Tessa hem nog tegenhield en vroeg of we er nog bij konden, haar zielige en hopeloze blik hielp en met NOG 4 extra mensen werd de truck helemaal volgepropt, maar oh wat waren wij blij dat we niet hoefden te lopen. Dit tegen een kleine vergoeding uiteraard.

In Uyuni zochten we een hostel waarna we het stadje gingen bekijken. Het stadje was niet veel bijzonders, geen mooie straten of gebouwen, alles zag er simpel, grauw, een beetje vies en armoedig uit. Wat ons gelijk opviel, was de bevolking. Het grotendeel van de vrouwen draagt kleurrijke traditionele kleding en dragen hun lange zwarte haar in twee vlechten. Baby´s worden in kleurrijke doeken op hun rug gedragen en als er geen baby in ligt, zijn het wel vruchten of andere spullen die de mensen op straat verkopen. Een broodje of stuk cake kost slechts 1 boliviaanse peso, dat is 13 cent in Euro´s. Een warme maaltijd in de lokale tentjes kost slechts €2,50. Na het dure Argentinie en Chili was dit dus wel erg prettig. Op een lokale markt aten we voor het eerst lama vlees. Wat ons betreft ´oke´, niet vies maar ook niet echt lekker. Natuurlijk wel erg leuk om nieuwe smaken te proeven! We maakten kennis met een van de Boliviaanse drankjes, ´mocochinche´, een erg lekker zoet drankje gemaakt van kaneel en perzik. Ook probeerden we een ´salteña´; een met vlees en groente gevuld pasteitje, erg lekker! Na al dat lekkers zijn we bij een paar touroperators langsgegaan voor informatie voor de beroemde Salar de Uyuni tour. HET hoogtepunt van een reis door Bolivia. Han en Annemiek (vrienden van Martijn uit NL) waren ook aan het reizen door Zuid-America en op weg naar Bolivia.  Dus we probeerden met hun af te spreken om samen de tour te doen. Volgens planning zouden zij twee dagen later aankomen dan wij dus we besloten op hen te wachtten in Uyuni. In ons hostel hoorden we steeds meer geluiden over de wegblokkade. Rijen auto´s en trucks strandden kilometers buiten Uyuni. Er was een staking aan de gang waarvan de exacte reden ons onduidelijk bleef maar met de dag werd het erger. In Bolivia gebeuren dergelijke stakingen/ wegblokades vrij regelmatig. De stad was totaal afgezet, niemand mocht erin of uit (alleen lopend). Dit betekende echter ook dat er geen toestroom was van voedsel, benzine en andere goederen. Er hing een gespannen sfeer in de stad. Veel touroperators cancelden tours en toeristen strandden buiten de stad of waren net als ons opgesloten. Het was de vraag of Han en Annemiek wel bij ons konden aankomen.

De dag waarop ze zouden arriveren en we de tour wilden doen, kregen we om 7uur een verontrustend telefoontje. Het was absoluut niet mogelijk de stad in te komen. Ze stonden 20km buiten Uyuni in een ander klein dorpje en wisten niet wat te doen. Het was zelfs geen optie meer om een auto te regelen, iedereen werd tegen gehouden. In ons hostel overlegden we met het personeel wat te doen. De enige optie volgens hem was een touroperator te zoeken die wel gaat (die zijn er altijd omdat de mensen hier leven van de tours) en overleggen om Han en Annemiek op te halen in het andere dorpje. Toevallig ook een stop in de tour. Vol goede moed gingen we op zoek naar een touroperator echter veel touroperators zeiden dat het echt niet mogelijk was om uit de stad te komen, daarnaast was de benzine bijna op en hadden ze niet genoeg om te gaan. Na enig zoeken en het bijna opgegeven te hebben, werden we op straat aangesproken door een touroperator die WEL ging. In overleg lukte het om ons plan af te spreken. We boekten de 3 daagse tour voor ons 4en en zouden Han en Annemiek oppikken bij de 2e stop.

Om 10:00uur vertrokken we in een 4x4 truck samen met een Duits stel en met nog twee lege plekken voor Han en Annemiek. Uiteraard was het niet mogelijk om de normale weg te nenem ivm de blokkades. Dus hier begon de zoektocht naar een uitweg. De buitenwijken van zo´n stad is niet bepaald wat je wenst te zien. Overal afval, zand, verrotte ingestorte huizen en straathonden. We reden over verschillende zandwegen net buiten Uyuni waar we de eerste vrachtwagens, trucks en mensen zagen die al het verkeer tegenhielden. Zelfs het kleinste weggetje was geblokkeerd. Inmiddels waren we al een uur aan het rijden, in en om Uyuni. Samen met een paar andere touroperators/trucks besloot onze chauffeur geen weg meer te nemen maar het land. We reden dwars door het woestijnachtige landschap om de blokkades te ontwijken. Wat een avontuur! We vonden het erg spannend en zaten met zweethandjes achterin. Vol adrenaline werden we helemaal door elkaar geschud in de truck maar wat waren wij blij met de 4x4 aandrijving.  Even leek het goed te gaan en passeerden we een paar blokkades, totdat we bij de grote weg in de buurt kwamen en er een nieuwe blokkade stond. De mensen schreeuwden van een afstand en maakten op een agressieve manier duidelijk dat we niet verder mochten rijden. We draaiden om en zochten opnieuw een route dwars door het landschap echter dit keer kwam een witte tuck ons tegemoed rijden maar op een vervelende manier. We beseften dat dit geen andere touroperator was (onderweg kwamen we er een paar tegen) maar dat dit mensen van de blokkades waren. We werden door hen in de gaten gehouden en achtervolgd. Het was net alsof we in een film zaten!! Inmiddels waren we al 2,5 uur aan het rijden. Onze chauffeur gaf niet op en bleef rijden. Opeens waren we de witte truck kwijt en reden we nog 5km van het dorp af waar Han en Annemiek op ons wachtten. Na 3 uur rijden (slechts 20km!) kwamen we dan eindelijk helemaal via een omweg de achterkant van het doprje binnenrijden en zagen we Han en Annemiek. We waren zooo blij om elkaar te zien!! Veilig en wel waren we herenigd en kon de Salar tour echt beginnen.

Aangezien er al een paar uur waren verstreken, werden een aantal onderdelen van de tour geskipd. Voor ons geen probleem, we waren al lang blij dat we konden gaan en dat het was gelukt om Uyuni uit te komen. Na het dorpje reden we al snel over de Salar de Uyuni, de op een na grootste zoutvlakte ter wereld met een oppervlakte van 10.582km2!! Gelegen op 3650meter hoogte, in de Andes. Bizar hoe groot en apart landschap om te zien! We stopten bij een zouthotel waar we de lunch kregen en al de eerste gekke leuke foto´s konden maken. We hadden een paar atributen meegenomen om de foto´s mee te maken maar het bleek verassend lastig om de foto´s goed te maken! Helaas werd het snel bewolkt en begon het hard te regenen en onweren. Met onweer op zo´n kale vlakte... hmm beetje beangstigend. We reden nog een uur verder op de oneindig lijkende vlakte om voor de buien te blijven voor nog wat extra foto’s met o.a. een pringelsbus, een speelgoed dinosaurus etc. Hierna reden we door naar Isla Incahuasi, een plek in de zoutvlakte waar allerlei grote cactussen groeien. Opeens een vruchtbaar stukje land midden in de zoutvlakte was apart om te zien. Dat verwacht je niet als je uren over vlak zout landschap rijdt. In de avond zouden we de zonsondergang op de zoutvlakte bekijken, helaas was het bewolkt en was er geen zonsondergang te zien. We reden door naar een hotel dat helemaal van zout was gemaakt. Alles was van zout, tafels, stoelen, bedden. Hier sliepen we de eerste nacht. We kregen een prive-kamer, wat een luxe! Met kaarslicht aten we een Boliviaanse maaltijd want de stroom was uitgevallen. We hadden het erg gezellig met ons groepje.

De volgende dag zaten we lang in de auto en reden we richting de grens van Chili. Wederom  landschappen, zooo ongelofelijk mooi en steeds weer anders! We stoptten regelmatig op plekken om foto´s te maken. Onze chauffeur bleef maar kauwen op de cocabladeren. We passeerden prachtige meren vol met flamingos, regenboogkleuren landschap, bergen, vulkanen en geijsers op bijna 5000meter hoogte! We eindigen bij de de natuurlijke warmwaterbron van Thermas de Polques. Hier verbleven we de tweede nacht. Na het diner (met wijn, wat een luxe!) namen we een bad in de Thermas. Dit was een heel speciaal moment, in het pikke donker, in een natuurlijke warmwaterbron, keken we naar de sterrenhemel boven ons. Wat hebben we hiervan genoten! Helaas begon bij Tessa een flinke hoofdpijn op te treden, tekenen van de hoogteziekte.. dus optijd naar bed. Ondanks een nacht slapen was de hoofdpijn nog steeds aanwezig. Na het ontbijt werd Tessa alleen maar zieker. Hehe, is het een keer niet Martijn die ziek is. Iedereen was heel behulpzaam en Tessa kreeg medicijnen en cocathee tegen de hoogteziekte. De tour ging natuurlijk gewoon door dus we moesten al snel weer in de schuddende auto. Na een uurtje voelde Tessa zich gelukkig weer beter. We reden naar de grens van Chili en Han en Annemiek werden hier afgezet. Zij vervolgden hun reis door naar San Pedro de atacama en wij namen de weg terug richting Uyuni. We probeerden met de chauffeur te onderhandelen om ergens anders afgezet te worden, want we wilden echt niet terug naar Uyuni met die blokkade. Gelukkig bleek dat de blokkade die dag was opgeheven! Onderweg stoptten we nog bij een paar plekken (o.a. meren) om foto´s te maken. Het was geweldig! Totdat we beiden aan het einde van de ochtend last kregen van diarree en gingen we ons gedurende de dag steeds slechter voelen. We werden zieker en zieker, misselijk, overgeven, nul energie, geen prikkels kunnen verdragen e.d. En we moesten nog uren in de auto.. De ´baño naturale´ hebben we maar al te vaak gezien. Eenmaal bijna in Uyuni was de benzine op en stonden we aan de zijkant van de weg.. Waarschijnlijk net te weinig benzine door die blokkade. Onze chauffeur belde met de touroperator en gelukkig werden we na een half uur wachten van nieuwe benzine voorzien en konden we weer doorrijden. We wilden die nacht eigenlijk niet meer in Uyuni verblijven (waren er helemaal klaar mee). Maar we konden het niet opbrengen om te lopen, eten, praten of wat dan ook. Ons oude hostel maar weer opgezocht en uitgeziekt in bed. De volgende dag voelden we ons gelukkig iets beter en waren we in staat om door te reizen naar Sucre, de hoofdstad van Bolivia. Het plan in is om hier wat langer te blijven en Spaanse lessen te nemen. We kijken terug op een paar rollercoasterdagen in Uyuni met pieken en dalen maar wat was het geweldig!!